Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι μια από τις συχνότερες διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία σε ένα σημαντικό ποσοστό συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Το σύνδρομο αυτό αναφέρεται σε άτομα, που αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες με την διάσπαση προσοχής, την υπερκινητικότητα και την απροσεξία. Πολύ συχνά το πρόβλημα εμφανίζεται κατά την περίοδο που το παιδί ξεκινάει το σχολείο και παρουσιάζεται μια αρνητική επίδοση, καθυστέρηση στη μάθηση και στην επικοινωνία. Επίσης υπάρχει μια δυσκολία στην συμμόρφωση σε υποδείξεις και στην αφοσίωση στην σχολικές υποχρεώσεις.
Η συμβατική φαρμακευτική αγωγή αποτελείται από διεγερτικά, όπως η μεθυλοφαινιδάτη και η ατομοξετίνη. Οι γονείς συχνά διστάζουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση των παιδιών τους με αυτό το είδος φαρμακευτικής αγωγής.
Το 2001 πραγματοποιήθηκε στην Ελβετία μια προ-μελέτη (pre-study) για την Ομοιοπαθητική αντιμετώπιση της υπερκινητικότητας σε παιδιά σε σύγκριση με τη χρήση μεθυλοφαινιδάτης (Frei H, Thurneysen A, “Treatment for Hyperactive Children: Homeopathy and Methylphenidate Compared in a Familh Setting”). Τα παιδιά είχαν αξιολογηθεί με βάση τα διαγνωστικά κριτήρια DSM-IV. Όλα τα παιδιά αντιμετωπίστηκαν σύμφωνα με τα εξατομικευμένα συμπτώματα τους με την μέθοδο του Ομοιοπαθητικού Boenninghausen με υγρές Q δυναμοποιήσεις σε καθημερινή βάση. Η θεραπεία θα θεωρούταν πετυχημένη μόνο στην περίπτωση που υπήρχε τουλάχιστον 50% βελτίωση στο CGI (CGI είναι η βαθμολόγηση των συμπτωμάτων του ΔΕΠΥ).
Στην μελέτη χρησιμοποιήθηκαν 115 παιδιά, 92 αγόρια και 23 κορίτσια με μέσο όρο ηλικίας τα 8.3 έτη. Τα 86 από τα 115 παιδιά (75%) αντιμετώπισαν το πρόβλημα με ομοιοπαθητική με τόσο καλά αποτελέσματα που δεν χρειάστηκαν φαρμακευτική αγωγή. 25 παιδιά (22%) χρειάστηκαν να καταφύγουν σε αγωγή. 3 παιδιά (3%) δεν αντέδρασαν ούτε στην Ομοιοπαθητική, ούτε στην φαρμακευτική αγωγή. 1 άτομο αποχώρησε από την μελέτη πριν αυτή ολοκληρωθεί.
Στο CGI τα παιδιά που αντιμετωπίστηκαν με ομοιοπαθητική εμφάνισαν βελτίωση συμπτωμάτων κατά 55%.
Η βαθμολόγηση από τους γονείς σε όρους συμπεριφοράς, σχολικής απόδοσης και σταθερότητας της αποτελεσματικότητας του ομοιοπαθητικού ιάματος ήταν 75% έναντι της μεθυλοφαινιδάτης που ήταν 65%.
Ο μέσος όρος που χρειάστηκε για την ομοιοπαθητική αντιμετώπιση, έως ότου υπάρξει βελτίωση 50% στο CGI ήταν 3 1/2 μήνες.
Στο παρελθόν από τις τέσσερις μεγάλες μετά-αναλύσεις που ερεύνησαν την ομοιοπαθητική σε διαφορετικές παθήσεις, οι τρεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν δεν μπορούν απλά να εξηγηθούν με το φαινόμενο placebo. Οι συγγραφείς όμως των θετικών μετά-αναλύσεων, στην κριτική τους ανέφεραν, ότι πολλές έρευνες δεν είχαν καλά πρωτόκολλα και πρότειναν να γίνουν καλύτερες έρευνες, ώστε να απαντηθούν συγκεκριμένες κλινικές ερωτήσεις. Για τον λόγο αυτό δημιουργήθηκε μια νέα έρευνα από τον Frei.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία το 2005 με θέμα «Ομοιοπαθητική αντιμετώπιση ΔΕΠΥ: μια τυχαιοποιημένη, διπλή τυφλή μελέτη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο» από τους Frei H, Everts R., von Ammon K et al.
Από το σύνολο των 140 παιδιών, μόνο τα 83 παιδιά εκπλήρωναν τα κριτήρια για να συμμετέχουν στην έρευνα. Τα παιδιά ήταν ηλικίας από 6 έως 16 ετών, διαγνωσμένα με ΔΕΠΥ σύμφωνα με τα κριτήρια DSM-IV από παιδοψυχολόγους και νευρολόγους.
Το ίδιο και εδώ, τα συμπτώματα θα έπρεπε να είχαν μια βελτίωση τουλάχιστον 50% στο CGI.
Και σε αυτή την έρευνα, σε όλα τα παιδιά, χρησιμοποιήθηκαν βάσει της Ομοιοπαθητικής μόνο τα εξατομικευμένα συμπτώματά τους σύμφωνα με την μέθοδο του Ομοιοπαθητικού Boenninghausen και χρησιμοποιήθηκαν οι δυναμοποιήσεις Q σε καθημερινή βάση. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε, ονομάζεται polarity analysis όπου δημιουργήθηκε κατά την διεξαγωγή της έρευνας. Εκτός από τα τελικά αποτελέσματα για το ΔΕΠΥ, παρουσιάστηκε μια εμφανής διαφορά υπέρ της μεθόδου Polarity analysis έναντι της συμβατικής ομοιοπαθητικής.
To πρωτόκολλο εγκρίθηκε από το Ελβετικό Καντόνι της Βέρνης και από τον Ελβετικό Οργανισμό Φαρμάκων, Swissmedic. Ήταν σύμφωνο με την διακήρυξη του Ελσίνκι 1964.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα από την διπλή τυφλή έρευνα, το 88% το συμμετεχόντων είχαν βελτίωση των συμπτωμάτων τους.
Επίσης παρουσιάστηκε ένα σημαντικό αποτέλεσμα προς τα υψηλά αραιωμένα ομοιοπαθητικά.
Από τους συμμετέχοντες στην διπλή τυφλή έρευνα, το 88% ήταν καλά με συνεχιζόμενη θεραπεία ή ακόμα και όταν σταμάτησαν όλες τις θεραπείες.
Ως συμπέρασμα από την έρευνα όπως έχει δημοσιευτεί, το 74% όλων των παιδιών με ΔΕΠΥ που συμμετείχαν, είναι πολύ καλύτερα με την Ομοιοπαθητική και μπορούσαν να έχουν μια πιο φυσιολογική ζωή στο σχολείο και στην οικογένεια τους.
Η έρευνα παρουσίασε την επιστημονική τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας της Ομοιοπαθητικής στη θεραπεία της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητας, ιδιαίτερα στους τομείς των συμπεριφορικών και γνωστικών λειτουργιών.
Αναφορές και βιβλιογραφία:
- Frei H, Thurneysen A, “Treatment for Hyperactive Children: Homeopathy and Methylphenidate Compared in a Familh Setting” Brit Hom J 2001 (90): 183-188
- Frei H, Everts R., von Ammon K et al, Homeopathic Treatment in Children with Attention Deficit Hyperactivity Disorder – a Randomized, Double-Blind, Placebo Controlled Trial. Eur J Ped (2005) 164: 758-767.
- Homeopathy and ADHD. A new treatment concept with polarity analysis. 2015 Narayana Verlag
- http://www.heinerfrei.ch/
- Linde K, Clausius N, et al., “ Are the clinical effect of homeopathy placebo effects? A meta -analysis of controlled trials”. Lancet 1997
- Kleijnen J, Knipschild P, “Clinical trials of homeopathy”. Brit Med J 1991
- Lutdke R, Rutten ALB, “The conlcusion of the Effectiveness of Homeopathy highly depends on the set of analysed trials”. J Clin Epidem 2008
