Σύμφωνα με την Ομοιοπαθητική, ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του, υποφέρει από χρόνιες παθήσεις, οι οποίες μπορεί να προκληθούν ή να αυξηθούν αν παραμεληθούν τα βασικά συμπτώματα που εμφανίζει ο οργανισμός, όπως π.χ. ένα χρόνιο στρες. Επίσης μπορεί να υπάρχουν κληρονομικές ασθένειες που στα πρώτα χρόνια της ζωής μας δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους, αλλά αναπόφευκτα σε μεταγενέστερα χρόνια, με αντίξοα περιστατικά και συνθήκες ζωής, να εμφανιστούν και η φύση τους να γίνει περισσότερο ενοχλητική. Έτσι, καταστάσεις όπως θλίψη, ανησυχία, ακατάλληλες θεραπείες κ.α., θα φέρουν στην επιφάνεια ασθένειες που μέχρι τότε βρίσκονταν σε λήθαργο.

Σύμφωνα με το βιβλίο «Όργανον της Θεραπευτικής τέχνης» του Σαμουήλ Χάνεμαν, «Υψηλότερη και μοναδική αποστολή του θεραπευτή, είναι να επαναφέρει την υγεία σε αρρώστους, αυτό που ονομάζεται Υγεία». O ίδιος ο θεραπευτής συγχρόνως είναι ένας προστάτης της υγείας, διότι γνωρίζει αυτά που τη βλάπτουν και προκαλούν και συντηρούν αρρώστιες, ενώ γνωρίζει και να τις απομακρύνει. Εφόσον πάρει ένα αναλυτικό Ομοιοπαθητικό ιστορικό από τον ασθενή, θα δει τα δεδομένα της πιθανότερης πάθησης, καθώς και των πιο σημαντικών στιγμών από όλο το ιστορικό της μακροχρόνιας καχεξίας, για να ανακαλύψει τη βασική αιτία, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιοσυγκρασία, τον ψυχικό και διανοητικό χαρακτήρα του, τις οικογενειακές συνθήκες κ.λ.π

Πώς, όμως, μπορεί να δημιουργούνται ασθένειες, ώστε ο κατάλληλα εκπαιδευμένος Ομοιοπαθητικός να μπορέσει να λειτουργήσει και προληπτικά; Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε το στρες, αλλά πόσοι γνωρίζουν πραγματικά τι είναι και πώς μας επηρεάζει;

Ο ορισμός του στρες είναι: «το στρες είναι ένα στάδιο απειλητικό ως προς την ομοιόσταση, η οποία προσπαθεί να επανεδραιωθεί με ένα πολύπλοκο σύνολο απαντήσεων προσαρμογής του οργανισμού», με λίγα λόγια, κάθε ερέθισμα ή ασθένεια μπορεί να εκτρέπει τον οργανισμό μας και αυτός με την σειρά του απαντάει με αλλαγές στην λειτουργία του. Ένα τέτοιο ερέθισμα μπορεί να είναι σωματικό, όπως τα μικρόβια από μια επέμβαση ή ψυχικό, όπως τα αρνητικά συναισθήματα, βαθιές ανασφάλειες, διαπροσωπικές συγκρούσεις κ.α.

Σύμφωνα με τον καθηγητή νευροβιολογίας στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου του Γκέτιγκεν, Gerald Hother «όταν μία αντίδραση, που στοχεύει στο να αντιμετωπίσει γρήγορα μια κατάσταση ανάγκης, γίνει αντίδραση διαρκείας, τότε κάποια στιγμή, σε κάποιο μέρος του σώματος, θα …καούν οι ασφάλειες». Αυτό σημαίνει με μια πρώτη ανάγνωση, ότι πολλές ασθένειες έχουν ως σημείο αναφοράς μια βαθύτερη αιτία και αυτό που βλέπει πια το μάτι σωματοποιημένο ως ασθένεια, είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας βαθύτερης διαταραχής. Όπως ανέφερα παραπάνω πολλές φορές η δημιουργία μιας ανισορροπίας μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα και στην αρχή της ζωής μας χωρίς όμως να έχει εκδηλωθεί στο σώμα μας.

Ο Ούγγρος γιατρός Χανς Σέλυε, Ενδοκρινολόγος ερευνητής, ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Ιατρικής και Χειρουργικής του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ στον Καναδά, μετά από τις διάφορες έρευνες οδηγήθηκε στην διατύπωση, ότι κάποια νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η αναφυλαξία κτλ., οφείλονται σε κακή προσαρμογή στο στρες. Μερικές από τις προβλέψεις που έκανε ο Σέλυε σε άρθρο του 1955 με τίτλο «Στρες και Νόσος», ήταν ότι θα μπορούσαν να οδηγήσουν το σώμα μας σε ασθένεια μέσω της αυξομείωσης της ποσότητας των ορμονών που παράγονται κατά το στρες, των ρυθμιστικών ορμονών που κατακρατούνται από τα όργανα επάνω στα οποία επιδρούν οι ορμόνες αυτές, την μη φυσιολογική απάντηση άλλων οργάνων όπως το νευρικό σύστημα, το ήπαρ, οι νεφροί που συμμετέχουν με τη λειτουργία τους στο σύνδρομο προσαρμογής. Πόσοι λοιπόν σήμερα δεν έχουν πει «δεν είμαι καλά από τότε που…;».  

Μέσω των ορμονών του στρες που διαρκεί για μεγάλο διάστημα, επηρεάζονται τα μιτοχόνδρια στα κύτταρά μας και αυτά με την σειρά τους παράγουν ελεύθερες ρίζες οξυγόνου και όταν η ποσότητά τους είναι μεγαλύτερη στον οργανισμό από ό,τι χρειάζεται, τότε έχουμε το οξειδωτικό στρες.

Από το στρες επίσης μπορεί να επηρεαστούν τα κύτταρα της καρδιάς και των αγγείων μας, ο πεπτικός σωλήνας, ο θυρεοειδής αδένας κτλ.

Ποιος είναι λοιπόν ο τρόπος που θα μπορέσει να λειτουργήσει η Ομοιοπαθητική προληπτικά; Μα με την παρατήρηση του σωστά εκπαιδευμένου Ομοιοπαθητικού που θα αντιληφθεί τις αλλοιώσεις της κατάστασης υγείας του σώματος και της ψυχής, τις ενδείξεις της αρρώστιας, τα συμπτώματα, τις αποκλίσεις από την προηγούμενη κατάσταση υγείας του τωρινού ασθενή και όλα αυτά θα αποτελέσουν μαζί την αληθινή και μοναδική νοητή εικόνα της ασθένειας που πολλές φορές ακόμα δεν έχει εμφανιστεί. Θα ωθήσει το ανοσοποιητικό σύστημα – όχι μόνο τα λευκά κύτταρα του σώματος, αλλά και τις ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις που κρατούν αυτές τις καταστάσεις σε ισορροπία και σε μεγαλύτερη ανταπόκριση και ετοιμότητα, έτσι ώστε να αποφευχθεί η νόσος ή να λειτουργήσει προληπτικά για τις υποτροπές.

Συνεπώς, γνωρίζοντας όλα αυτά τα στοιχεία, μπορεί η Ομοιοπαθητική να λειτουργήσει προληπτικά ακόμα για αυτοάνοσα, όπως η κατάθλιψη κτλ., πριν αυτά εμφανιστούν. Η επιλογή του σωστού ομοιοπαθητικού φαρμάκου για την κατάθλιψη, αλλά και άλλων σοβαρών νόσων, προϋποθέτει επαγγελματική δεξιότητα, λεπτομερή αξιολόγηση της ζωής του ασθενούς, σε βάθος γνώση της ομοιοπαθητικής.

Τσαλίκης Κων/νος

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 79 της Holistic life