Ο Σάμουελ Χάνεμαν ήταν ο ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής . Δημιούργησε τις βασικές αρχές της επιστήμης και της τέχνης της Ομοιοπαθητικής. Η θεραπευτική αρχή της ομοιοπαθητικής είχε διατυπωθεί πρώτη φορά από τον πατέρα Ιατρικής Ιπποκράτη ο οποίος είπε: «τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα». Πατέρας της ομοιοπαθητικής όμως θεωρείται ο Χάνεμαν. Γεννήθηκε στο Μάισσεν (Meissen) της Γερμανίας τον Απρίλιο του 1755 και πέθανε στο Παρίσι τον Ιούλιο του 1843. Είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία 12 ετών δίδασκε σε άλλους μαθητές την ελληνική γλώσσα. Εκτός από τα γερμανικά και τα ελληνικά, γνώριζε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, εβραϊκά και αραβικά. Ο Χάνεμαν εκτός από γιατρός ήταν χημικός και μεταφραστής. Στην Xημεία διακρίθηκε με την ανακάλυψη μιας μεθόδου για την ανίχνευση της νοθείας των κρασιών, που έγινε γνωστή σαν «τεστ κρασιού του Hahnemann» (Hahnemann’s Winetest).
Το 1790 άρχισε τη μετάφραση της φαρμακολογίας του Cüllen στα Γερμανικά για τις θεραπευτικές ενδείξεις του περουβιανού φλοιού της κιγχόνης, που απέδιδε τη θεραπευτική του επιτυχία για το διαλείποντα πυρετό στο ότι ήταν πικρός. Ο Χάνεμαν δεν έμεινε ικανοποιημένος με αυτήν την εξήγηση και άρχισε να πειραματίζεται με το φάρμακο πάνω στον εαυτό του παίρνοντας καθημερινά. Προς έκπληξη του, εμφάνισε συμπτώματα πολύ όμοια με τον πυρετό της ελονοσίας. Με βάση αυτήν την ανακάλυψη άρχισε να πειραματίζεται με άλλα φάρμακα. Έτσι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα φάρμακα θεραπεύουν τις νόσους γιατί μπορούν να προξενήσουν όμοιες νόσους σε υγιή άτομα. Αυτή ήταν η ανακάλυψη του βασικού νόμου της ομοιοπαθητικής. Ο Χάνεμαν είχε ήδη διατυπώσει την άποψη πως συχνά οι πρακτικές της καθιερωμένης ιατρικής της εποχής του δεν είχαν αποτελέσματα ή ακόμα οδηγούσαν σε επιδείνωση της υγείας των ασθενών και για αυτό το λόγο στράφηκε στη θεμελίωση μίας νέας θεωρίας.
Το 1800 σε μια επιδημία οστρακιάς, δόθηκε η ευκαιρία στον Χανεμαν θα δείξει την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής σύμφωνα με τον νόμο της ομοιότητας, αλλα και της υψηλής αραίωσης και δυναμοποίησης.
Tο 1805, Medicine of Experience, που είναι ο πραγματικός πρόδρομος του έργου του «Oργάνον της Θεραπευτικής Tέχνης» (Organon of the Healing Art). Το 1810 εκδόθηκε το «Όργανο της Θεραπευτικής Τέχνης». Σε αυτό το βιβλίο περιγράφει και εξηγεί τις αντιλήψεις και τη μεθοδολογία της ομοιοπαθητικής και επικρίνει άλλες θεραπευτικές μεθόδους, ιδίως την αλλοπαθητική. Το βιβλίο αυτό περιείχε τα θεμέλια της νέας θεραπευτικής τέχνης με τις αρχές που περιλαμβάνουν τον νόμο των ομοίων, την χορήγηση ενός μόνο φαρμάκου και την χρήση φαρμάκων που έχουν αποδειχτεί σε υγιείς ανθρώπους.
O ίδιος μάλιστα απόδειξε στον εαυτό του και στους συναδέλφους του μια σειρά από 61 φαρμακευτικές ουσίες. Oι επιδράσεις αυτών των ουσιών στον υγιή ανθρώπινο οργανισμό και τα συμπτώματα που προκαλούν, περιγράφηκαν στο μνημειώδες έργο του την «Pure Materia Medica». Έτσι συνέχισε να ερευνά και να πειραματίζεται με νέες φαρμακευτικές ουσίες εμπλουτίζοντας συνεχώς με νέα φάρμακα το νέο θεραπευτικό σύστημα. Όλα τα νέα στοιχεία για τις δράσεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων αποτέλεσαν το υλικό της φαρμακολογίας του, ένα έργο που παρουσιάστηκε στο διάστημα των ετών 1811 και 1821, την ίδια περίοδο που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Tο ίδιο διάστημα, περίπου, διατύπωσε την άποψη ότι ο γιατρός πρέπει να θεραπεύει τον ασθενή και όχι την ασθένεια, το όνομα της οποίας, δήλωνε, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη θεραπεία.